henk-munnich.htm

In Memoriam br. Henk Munnich

Heerhugowaard, 23 mei 2023

Beste familieleden van Henk: zussen, zwager, neven en nichten,
beste medebroeders en alle andere aanwezigen,

Onze goede Henk, waarvan we vandaag afscheid moeten nemen, was 62 jaar lang een trouw lid van de Congregatie van de Broeders van Maastricht.
Namens hen mag ik thans een In Memoriam uitspreken.

We willen Henk zélf, aan het begin van mijn bijdrage, aan het woord laten:
"Ik ben steeds een gelukkig mens geweest. Volop heb ik genoten van elke dag die mij gegeven werd. Ik koester steeds de vele mooie herinneringen, die in mijn geheugen geprent staan. Waar het mij in mijn leven om ging, was dat ik metterdaad een broeder ván en vóór en tússen mensen heb willen zijn. Daarbij denk ik heel bijzonder aan de mensen in mijn dierbare Malawi".

We nemen vandaag afscheid van een bijzondere mens, die zijn vele kwaliteiten op een goede manier wist aan te wenden voor het geluk van anderen.

Hij werd geboren in 1938 in Jogjakarta, Indonesië. Zijn vader was daar werkzaam als gymnastiekdocent op de kweekschool van onze broeders in Muntilan. Daar maakte hun gezin de Japanse bezetting mee. Zijn vader zat opgesloten in een mannenkamp en moest daar werk doen dat de Japanners hem opdroegen. Zij moeder en de kinderen zaten gescheiden van vader in het vrouwenkamp. Ondanks vele ontberingen overleefde het gezin de Japanse bezetting en keerde in 1950 naar Nederland terug. Toen ze in Venlo aankwamen, werden ze gehuisvest in een barakkenkamp voor emigranten, dat aan de Maas was gebouwd.
Henk mocht de lessen volgen aan de St.-Mattheusschool, waarvan broeder Avellinus Janssens de directeur was. Deze broeder heeft in het verdere leven van Henk een grote rol gespeeld.

Toen zijn vader een baan als gymnastiekdocent in Amsterdam kreeg aangeboden, verhuisde het gezin naar de hoofdstad. Henk kwam daar in de zesde klas van de broeders aan de Stadhouderskade. Hij werd daar opnieuw getroffen door de sfeer die de broeders uitstraalden. Daarom uitte hij de wens om broeder te worden.

In 1953 begon hij met zijn vorming in Zevenaar en ging daarna naar de vakschool van de broeders in Maastricht om daar de opleiding tot drukker te volgen. Die rondde hij met goed gevolg af.
Op 15 augustus 1960 legde hij zijn Geloften in onze Congregatie af . Henk beloofde hiermee dat hij in zijn verdere leven 'een broeder van mensen' zou zijn. Deze belofte heeft hij trouw vervuld in de 62 levensjaren die erop volgden.

Ondertussen was broeder Avellinus generaal overste van de Congregatie geworden. Hij bestuurde vanuit De Beyart in Maastricht de medebroeders in Nederland en in het buitenland. Henk woonde bij hem in hetzelfde klooster, waar hij - in de grote kelderruimte van het gebouw - in de drukkerij werkzaam was.
Op zekere dag in 1961 riep Avellinus hem op zijn kantoor en vroeg hem of hij er voor voelde om in Nyassaland, het huidige Malawi, de drukkerij annex uitgeverij van de paters Montfortanen in Limbe over te nemen en verder uit te bouwen. Henk vond het een prachtige uitdaging. In juli 1962 stapte hij in het vliegtuig op weg naar Afrika. Hij zou daar 43 jaar van zijn leven met hart en ziel voor de medemens gaan werken.

In een interview zegt Henk:
"Er is in mijn leven veel vallen en opstaan geweest. Ik heb fouten gemaakt en teleurstellingen moeten verwerken. Soms heb ik gebrek aan begrip op mijn pad gevonden.
Ik werd bewogen om ziekte, dood, honger en armoede van de mensen in Malawi. Maar er waren ook heel veel dierbare momenten in mijn leven aldaar".

Henk was de man die zich zeer heeft ingespannen voor de professionele opbouw en uitgroei van de Montfort Press en deze tot grote faam heeft gebracht. In eerste instantie was die gericht op het leveren van materiaal voor het godsdienstonderwijs. Maar al gauw werden er kranten en tijdschriften gedrukt en kreeg hij speciale opdrachten van de regering en van zakenmensen. Hij was dienstbaar, behulpzaam en respectvol voor de mannen en vrouwen die op de drukkerij werkzaam waren.

Getroffen door de ellendige situatie van kinderen die geen uitzicht hadden op een goede toekomst, richtte hij in samenwerking met de Samaritans een stichting op die zich bezighoudt met de opvang van straatkinderen.

Op leidinggevend vlak scoorde Henk erg goed. De Nederlandse regering benoemde hem in 1981 tot honorair consul. Hij bekleedde deze functie met verve. Zijn grote inzet voor anderen werd beloond, doordat hij in 1995 benoemd werd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.

Begin januari 2006 keerde hij met de boot vanuit Zuid-Afrika in Nederland terug. Hij koos bewust voor een terugreis per auto en boot om zo de overgang van Afrika naar Nederland op een langzame en geleidelijke manier te beleven en het afscheid in lichaam en geest draaglijk te maken. Na een kort verblijf in de Rotterdamse communiteit ging hij half april 2006 in Uitgeest wonen, in een seniorenwoning aan de Bollenhof. Daar woonde ook zijn oudste zus, die hij graag nabij wilde zijn. Later zorgde hij voor huisvesting aan dezelfde Bollenhof voor zijn medebroeder Lawrence Boonman, waarmee hij lang in Malawi had samengeleefd en die nu vanuit Zimbabwe naar Nederland repatrieerde. Henk woonde daar in de buurt van zijn dierbare familie, waarmee hij een hechte band had. Vanuit de Bollenhof leerde hij veel mensen kennen, met wie hij samen optrok bij allerlei activiteiten die hij mede organiseerde. Door zijn vele hand- en spandiensten toonde hij zich een trouwe vrijwilliger ten dienste van zijn medebewoners en de parochie.

Een paar jaar geleden werd Henk ernstig ziek en werd er longkanker geconstateerd. Na een geslaagde operatie en revalidatie overleefde hij wonder boven wonder zijn lichamelijke terugval. Toen zijn oudste zus sterk achteruitging qua gezondheid, zocht en vond hij een aanleunwoning bij het verzorgings-/verpleeghuis van zijn zus in Heerhugowaard en kwam hij aan de Parelhof te wonen.

Tijdens zijn verblijf in Nederland kreeg hij verschillende malen de kans om een bezoek te brengen aan Malawi. Hij werd daar dan op de hoogte gesteld van de situatie van het straatkinderenproject en de andere activiteiten van de Samaritans. Ook vernieuwde hij de contacten met de werkers van de Montfort Press.

Intussen ging de gezondheid van Henk toch weer achteruit. De kanker bleek uitgezaaid en chemokuren moesten het proces tijdelijk stoppen of vertragen. Henk aanvaardde zijn toestand op een reële manier en zette zijn leven verder, dankbaar voor elke dag. Hij vroeg aan zijn artsen om nog een laatste bezoek aan Malawi te mogen brengen. Zij gingen akkoord en onlangs heeft Henk dit afscheidsbezoek aan zijn geliefde Malawi gebracht, begeleid door zijn vrienden waaronder een arts. Half april kwam hij weer thuis in Nederland. Hij had genoten van zijn bezoek. Op één van de foto's staat hij heel trots met de staf en alle medewerkers van de Montfort Press. Daarna is zijn toestand snel achteruitgegaan: van de thuissituatie naar het ziekenhuis naar het hospice in Alkmaar. Dankzij de "stichting Ambulance wens" heeft Henk nog de uitvaart van een dierbare zwager in Alphen aan de Rijn kunnen bijwonen samen met familie.

Henk bleef een dankbaar mens, voor de vele mooie dingen die hij in zijn leven heeft mogen meemaken.
Op dinsdag 16 mei overleed hij, vrij van pijn, in het hospice.

Tot slot citeer ik nog even uit zijn interview: "Naast Onze Lieve Heer ben ik mijn familie, onze congregatie, medebroeders, vrienden en kennissen, zeer dankbaar voor al het vele goeds en moois dat ik op mijn levenspad heb mogen ervaren. Dankbaar ben ik, dat ik vele anderen die mijn levenspad kruisten, tot steun heb mogen zijn."

We vertrouwen er vast op dat de Schepper van al wat leeft onze goede en trouwe Henk in zijn liefdevolle armen heeft opgenomen.
Dat dit vertrouwen ons tot steun mag zijn nu wij voorgoed afscheid van hem moeten nemen.

Wim Swüste F.I.C. en Bestuur religieus huis Nederland F.I.C.

Citaten van het interview zijn genomen uit ons tijdschrift Oriëntatie FIC, juli 2020.