|
|
|
|
|
In Memoriam Br. Gerard Hermans.In jan. 1987 kwam ik in De Beyart werken als organist, opvolger van br. Tiburtio Kalwij Al snel maakte ik kennis met Gerard in de voorbouw waar hij zijn kamer had: een heel prettige kennismaking, Gerard was in die tijd werkzaam op het Jeanne d’Arc-college in Gronsveld/Heer als leraar Engels. Tevens zat hij in het generaal bestuur van de F.I.C. Vrijwel direct meldde hij, dat hij het niet prettig vond dat ik hem iedere keer met broeder aansprak en dat ik hem gelijk moest tutoyeren.Hij informeerde me over de muzikale gang van zaken en dirigeerde het broederkoor. Gregoriaans was op hoogtijdagen in De Beyart gebruikelijk en dat was een gedeelde passie….in de opleiding op het conservatorium had ik het gehad maar vrijwel nooit begeleid , een nieuwe uitdaging waarin Gerard mij geduldig wegwijs maakte. Gerard was heel muzikaal en naar ik gehoord heb, niet van hemzelf, zong hij als kind solo’s in de St Servaas….Een prachtige stem maar hij zong ook met zijn ziel, die de mijne raakte…….. Zo trokken we, Gerard dirigent en Br. Anselmus Janssen voorzanger, het eerste jaar muzikaal met elkaar op: een tijd waar ik met heel veel plezier aan terugdenk. Het jaar 1988 brak aan en Gerard had andere plannen: hij wilde graag, nu het nog kon gezien zijn leeftijd, naar de missie: Malawi zou het worden. Hij ging ter voorbereiding naar Cliftonville in de buurt van Canterbury. Van daaruit schreef hij ons een brief met de beste wensen en gebeden, want Ynze en ik kregen gezinsuitbreiding. Onze dochter Lidwine heeft hij bewonderd in het voorjaar van ’89 en snel daarna ging hij naar Malawi en werd daar Provinciale Overste. Br. Remund Pennings nam het dirigentschap over en met hem heb ik jarenlang prima samengewerkt. Als Gerard met verlof terugkwam vroeg ik hem om voorzanger te zijn, even genieten van zijn stem… Dat deed hij met plezier maar wilde nooit br. Anselm passeren, Gerard ten voeten uit……. In Malawi is Gerard neergeschoten door een inbreker, daar geopereerd en in Maastricht, meen ik, heeft hij nog een hersteloperatie ondergaan. Rond 2001 repatrieerde hij naar Maastricht, nam de tijd om te acclimatiseren en werd, na het overlijden van br. Remund, weer dirigent. Naast muziek had Gerard grote interesse in literatuur en sport m.n. voetbal en tennis. In 1987 was Past. Carel v. Tulder zijn vaste tenniscompagnon. Vaak bespraken we de voetbalwedstrijden voor de koorrepetities.” Ja”, zo zei Gerard “in de Capucijnengang geven ze niet zoveel om sport." “Zit je dan alleen te kijken en vind je dat niet ongezellig?” vroeg ik. Met de welbekende opgetrokken wenkbrauwen en grote ogen antwoordde hij dan: “Daar heb ik helemaal geen last van hoor“ … Gerard was een beschouwelijk mens, soms onaanraakbaar bij zichzelf blijvend: een uitstekende kwaliteit, schouderophalend als er gemopperd werd, maar bovenal een integere, geduldige, lieve man die ook jarenlang vertrouwenspersoon van de bewoners van De Beyart is geweest. Boos heb ik hem maar zelden gezien: het afgelopen jaar toen de bieb moest verhuizen was hij “not amused”: toen is hij hogerop gegaan, wat niet geholpen heeft en heeft zich erbij neergelegd dat de bieb achter de kapel werd gesitueerd: De “Gerardus-bieb”. Gerard leek de afgelopen heftige tijd in De Beyart redelijk goed door te komen, ik zag hem wandelen in de tuin, dirigeerde in de Cellebroederskapel de uitvaarten van zijn medebroeders en zuster Stephanie Maas, wellicht heeft dat hem veel gedaan. Zaterdag 27 nov. vierden we de 1e Advent. Voor de Viering ontmoette ik Gerard bij de bieb en ineens zag ik hoe kwetsbaar hij eruit zag: een 90-jarige man, nu gebogen en tijdens de repetitie leunend tegen de balustrade……in de loop van de week daarna ging het niet goed en werd op 5 dec. opgenomen in het ziekenhuis waarna we vrijdag j.l. een mooi en liefdevol afscheid vierden. In zijn Kerstkaart van 2020 schreef hij met zijn mooie handschrift: dank voor jouw inzet voor onze Liturgie, Geef de moed niet op….. Afgelopen weekend fietste ik over het Vrijthof naar De Beyart en zag het reuzenrad staan. Jarenlang zijn we daar tussen Kerst en Oud en Nieuw ingegaan met een aantal broeders, Zr Rafaël Crooymans niet te vergeten en Dhr. Paul v. Pul. Gerard keek dan genietend uit over zijn geliefde Mestreech. Daarna koffie met vlaai in de Capucijnengang. Zondag oversteeg jij, Gerard, het reuzenrad naar het Licht en de Liefde bij de Hogere, waar je nu wellicht wordt omringd door “Hemelse Klanken”. Dank je wel, Gerard. Corrie Dam |
