Gedachtenis door broer Pieter Simons

29-12-1937 - 17-04-2018

We nemen vandaag afscheid van onze broer Ton, die na de diagnose darmkanker in 2016, de prognose kreeg van nog een aantal maanden. Niemand van ons had verwacht dat hij nog bijna 2 jaar, op zijn manier, van het leven kon genieten.

Wij hebben als zus en broers ieder onze eigen herinneringen aan Ton, zowel thuis in Schiedam als later gedurende zijn kloosterleven. Wat hierbij naar voren springt is de opgewektheid, trouw, acceptatie en tevredenheid van Ton. Maar toch, ook de kunst van het mopperen was hem niet vreemd.

Ton en ik, als jongste in ons gezin, zijn veel met elkaar opgetrokken en we hadden een gezamenlijke passie voor sport, met name voetbal. Daar kwam in 1952 een einde aan toen Ton op 14 jarige leeftijd naar het juvenaat van de Broeders van Onbevlekte Ontvangenis van Maria, in Maastricht ging. Ik was met mijn 12 jaar mijn maatje kwijt, maar zijn roeping en overtuiging waren sterker. Hij koos bewust voor Maastricht omdat hij het habijt van de broeders mooier vond dan het habijt van zijn ooms van de Broeders van Dongen. Zo ijdel was hij ook wel.

Ton volgde een opleiding op de schildersvakschool aan de Tongerseweg, werd een bekwaam schilder en deed in 1959 zijn professie.

Het contact met zijn familie was voor hem belangrijk. Nooit vergat hij een verjaardag of een feestelijke gebeurtenis en als je op bezoek kwam was hij altijd een goed gastheer.

Naast zijn werk was de sport lange tijd zijn hobby. Ik herinner mij zijn activiteiten in pensionaat St. Louis in Amersfoort als voetbalcoach van een jeugdelftal, waar hij veel plezier aan beleefde. Ton is altijd actief geweest, ook toen hij zijn schilderskwast aan de willigen hing.

Van verveling was bij hem geen sprake want de tv, computer, later de Smart Phone hielden hem wel bezig. Voor een Whatsapp draaide hij zijn hand niet om. Als je bij hem op bezoek kwam was dat ook altijd een van de onderwerpen van gesprek. De laatste maanden zag je Ton achteruit gaan maar hij bleef toch in veel dingen geïnteresseerd.

Drie weken geleden liet Ton mij nog met trots zijn nieuwe magnetron zien, waarmee hij de kant en klaar maaltijden van AH kon opwarmen. De maaltijden in het restaurant vond hij te flauw en niet zo lekker. Over mopperen gesproken !

Namens de familie wil ik de medebroeders van Ton en zijn verzorgers en huisgenoten van De Beyart bedanken voor hun broederschap en alle zorg die u hem gegeven heeft.

Ton bedankt dat je onze broer was.

Ik wil afsluiten met een kort gedichtje van Toon Hermans. Dat past wel in deze Limburgse ambiance

WEG

Zijn wij onderweg naar ‘iets’
Of is het maar ‘n reis naar ‘niets’

Leven tussen vreugd’ en pijn
Zou dat werkelijk leven zijn?

------

Is het leven……….zomaar leven
Of een deel van ’t grote plan

Soms kom je iets eeuwigs tegen
En heel even denk je dan:

------

Dat het licht weer op kan stralen
Uit een diepe duisternis

En dat leven wordt geboren
Uit wat al gestorven is.


Maastricht, 23 april 2018
Pieter Simons