Terugblik op het leven van br. Han van Wieringen
door zijn broer Ton
 | |
Mijn terugblik op het leven van Han begint in 1947.
Han is dan 7, ik 3 en Jacques 2.
De keuze van onze ouders om ons niet naar de parochieschool te laten gaan maar naar de broederschool is waarschijnlijk van invloed geweest op het leven van Han.
Het werd de Franciscus Xaverius school.
Han zong in het schoolkoor van broeder Paduano.
Bijzonder en spannend was dat dit koor om de 3 weken zong tijdens de kerkdienst in de koepelgevangenis in Haarlem. Na de mis was de beloning een royale greep in de snoeptrommel van broeder Paduano.
|
Na de lagere school volgde de Mulo in Heemstede en weer een broederschool o.l.v. de broeders De la Salle.
Op zijn 14de ging Han naar Maastricht, samen met nog een paar Haarlemse jongens .
Hij kwam thuis met kerstmis, pasen en de zomervakantie.
Als hij weer weg ging kreeg hij altijd een geadresseerde briefkaart mee, die hij bij aankomst in Maastricht moest posten. Dan wisten mijn ouders drie dagen later dat hij was aangekomen.
De communicatie met thuis verliep per brief, de ene week vanuit Haarlem, en meestal de andere week vanuit Maastricht. Jacques en ik voegden soms een tekening toe.
Zijn verplegersopleiding volgde hij in Haarlem, weer bij broeders in het ziekenhuis Joannes de Deo.
Hij woonde toen met een aantal broeders in een villa aan de rand van de Haarlemmerhout en later in Amsterdam.
Na de opleiding bleef hij werken in de Deo. De verpleging, de zorg, was het helemaal voor Han. Hij ontwikkelde zich tot een topper, geroemd om zijn medische kennis.
De keren dat ik voor een afspraak in de Deo kwam en de naam Van Wieringen noemde, werd er vaak gevraagd of ik familie was van Han. Als ik dat bevestigde kwam er vaak een glimlach en werd er soms een persoonlijke ervaring uitgesproken. Han werkte toen al jaren in de Beyart.
Ook hier in de Beyart was veel waardering voor zijn functioneren.
Na zijn pensionering was hij nog lang beschikbaar om zieke medebewoners te begeleiden en te helpen bij een medisch onderzoek in het ziekenhuis in Maastricht.
Zijn ontspanning vond hij in de natuur. Hij besteedde met o.a. zuster Ann Thérèse veel tijd om de tuin mooi en kleurrijk te laten zijn.
De laatste jaren ondervond Han veel lichamelijk ongemak.
Met moeite accepteerde hij dat, maar was dankbaar voor de goede verzorging, mede door zuster Ann Thérèse.
Ons wekelijks telefoongesprek werd de laatste tijd steeds korter. Het was vooral eenrichtingsverkeer van mijn kant. Han zei nooit zoveel.
Mijn dank gaat uit naar het personeel en het zorgpersoneel van de Beyart.
Han, je hebt een bijzonder en waardevol leven gehad, geheel in dienst van de zieke, kwetsbare medemens.
Wij zijn trots op je.
|
