|
|
|
|
|
De Beyart Kort na de bevrijding van Maastricht in september 1944 kwam een eenzame Duitse bommenwerper nog één enkele bom gooien. Die vernielde de hele voorvleugel van De Beyart. Gelukkig vielen er slechts enkele lichtgewonden door rondvliegend glas. Maar er moest wel wéér verbouwd worden aan De Beyart.
Nu is verandering nooit iets vreemds geweest voor dit gebouw, dat in 1896 werd betrokken door de Broeders FIC. Gebouwd in opdracht van de congregatie als vervanging van het uitgewoonde, onpraktische kloostercomplex rond de Capucijnenhof, was het een toonbeeld van moderniteit met grote ruimtes en eigen water- en stroomvoorziening. Maar belangrijker was, dat er nu een "thuis" was waar alle broeders, van de postulanten en novicen tot de hoogbejaarden en zieken, samen een zorgzame en liefdevolle gemeenschap konden vormen. En waar -heel praktisch - veel zaken, van meubilair tot kleding, centraal voor alle broeders gemaakt of verzorgd konden worden.  Het gebouw werd in de loop van haar geschiedenis de nodige keren aangepast en verbouwd. Vleugels verschenen en werden weer afgebroken. Een fraai paviljoen voor de zieken verrees in 1938 in de grote parkachtige tuin die De Beyart omgeeft. In de tachtiger jaren van de vorige eeuw was er weer een grote verbouwing. De neogotische kapel werd opgeofferd om samen met andere vleugels de basis te gaan vor¬men van het woonzorgcentrum dat op het ogenblik in dit karakte¬ristieke gebouw gehuisvest is. En waar broeders, andere religieuzen en leken een warm en sfeervol thuis vinden.
Het gebouw van De Beyart is met al die zichtbare en onzichtbare veranderingen een beeld van de Congregatie FIC: een levende gemeenschap die zich aanpast. Die de tekenen van de tijd verstaat en daarnaar handelt, waarin liefdevolle zorg centraal staat. Bron: Berichten van de Broeders van Maastricht, 2015 nr 4 |
